Ճարտարապետությունը
Վաղ միջնադարյան Հայաստանի արվեստում առաջատարը ճարտարապետությունն էր: Նրա զարգացման դեռևս վաղ փուլում (IV-VII դդ․) ստեղծվել են դասական շինություններ: Այս շրջանում էր, որ ձևավորվեց հայկական ազգային ճարտարապետությունը, որը մեծ չափով կապված էր քրիստոնեության հետ:
Սկզբում գերակշռող էր դեռ նախաքրիստոնեական ժամանակներից ժառանգված ճարտարապետական ոճը, որը հայտնի է «բազիլիկ» անվամբ: Այս ոճով կառուցված պաշտամունքային շինությունները երկարավուն են, ծածկը կրող սյունաշարերով բաժանված են մեկ, երեք կամ հինգ մասերի՝ այսպես կոչված նավերի: Տարածված էր հատկապես եռանավ տեսակը: Հայաստանի վաղ քրիստոնեական ճարտարապետության լավագույն հուշարձաններից է Էջմիածնի տաճարը, որը կառուցվել է նախաքրիստոնեական տաճարի տեղում 303 թ.։
Նոր կրոնն իր հետ բերեց տաճարաշինու աճարաշինության մի շարք հիմնական պահանջներ: V դ․ հաստատվեցին գմբեթավոր եկեղեցու երկու՝ գմբեթավոր բազիլիկ և կենտրոնագմբեթ տեսակները, որոնք իրենց կատարելությանը հասան VII դարում։ Այս դարաշրջանում կառուցված և մինչ օրս պահպանված կենտրոնագմբեթ տաճարի շատ տիպիկ օրինակ է հայկական ճարտարապետության գլուխգործոցներից մեկը՝ Սուրբ Հռիփսիմեի տաճարը։ Խաչաձև կենտրոնագմբեթ կառույցի եզակի օրինակ է նաև հայ ճարտարապետության մեկ այլ գլուխգործոց՝ Զվարթնոցի տաճարը, որի ավերակները գտնվում են Երևանից էջմիածին տանող ճանապարհին: Տաճարը կառուցվել է յոթնաստիճան պատվանդանի կենտրոնում, շրջանաձև հատակագծով։ Արտաքինից ներկայացնում է եռահարկ, աստիճանաբար նեղացող կենտրոնագմբեթ շինություն: Թե՛ Հռիփսիմեի, թե՛ Զվարթնոցի տաճարներն իրենց ճարտարապետական լուծումներով ազդեցություն են ունեցել Հայաստանի և այլ երկրների ճարտարապետությունների վրա։ Նման մեծածավալ կենտրոնագմբեթ կառույցների առկայությունը խոսում է նաև մաթեմատիկայի և հատկապես երկրաչափության խոր իմացության մասին, առանց որոնց հնարավոր չէր բարդ հորինվածքների և քարային կառույցների ճիշտ տեղաբաշխումը:
Քանդակագործություն և նկարչություն
Միջնադարյան մշակույթի ինքնատիպության խորհրդանիշն են խաչքարերը, որոնք խորհրդանշում են Քրիստոսի փրկագործությունը: Երևան եկան բարձրա քանդակներն ու հարթաքանդակները։ Շենքերի, եկեղեցիների, պալատների և կոթողների վրա քանդակվում էին զանազան պատկերներ, առանձին տեսարաններ, բուսական և երկրաչափական շատ հարուստ ու բազմազան զարդաձևեր: Տիրապետող էին կրոնական բովանդակությամբ քանդակները։ Շատ չեն, բայց կան նաև աշխարհիկ բովանդակությամբ քանդակներ, որոնցում տեղ են գտել վերնախավի կենցաղին, ինչպես նաև բնակչության առանձին զբաղմունքների վերաբերող պատկերներ:
Ճարտարապետական կառույցների ներքին հարդարման առավել արտահայտիչ ձևերից էին մնում խճանկարը և որմնանկարը։ Դրանցով են զարդարված եղել Դվինի Մայր տաճարը և Զվարթնոցը: Դրանք ևս կրոնական բովանդակությամբ զանազան պատկերներ, կենդանիներ և բույսեր են պատկերել։ Պահպանված լավագույն խճանկարներից են Երուսաղեմի տաճարի խճանկարները: Շատ ավելի սովորական և տարածված է եղել ձեռագիր գրքերի զարդարումը մանրանկարներով։
Թատրոն և երաժշտություն
Վաղ միջնադարյան Հայաստանում լայն տարածում ունեին նաև թատերական ներկայացումներն ու զվարճալիքները։ Ընդ որում՝ միջնադարյան թատրոնը բազմաբնույթ և բազմաժանր էր: Թատերական ներկայացումները կարևոր տեղ էին գրավում բնակչության կենցաղում: Կային թատերախմբեր, որոնք թափառում էին երկրով մեկ և ներկայացումներ տալիս։ Թափառական թատերախմբերը բաղկացած էին պարուհիներից, լարախաղացներից և ծաղրածուներից: Մի շարք ուղղակի և անուղղակի փաստեր վկայում են, որ Հայաստանում նախարարական ամրոցներն ունեցել են թատրոններ, բայց դրանց կառուցվածքի վերաբերյալ ոչ մի տեղեկություն չի պահպանվել։ Անգամ ստեղծվել են թատերական շինություններ՝ կանանց համար առանձնացված տեղերով։ ժողովրդի նման թատերասիրությունը հարուցել է հոգևորականների անհանգստությունը: Հայտնի են, օրինակ, կաթողիկոս Հովհաննես Մանդակունու (V դ.) քարոզները՝ ընդդեմ թատերական արվեստի։ Ներկայացումները հոգևորականներին դրդեցին թատերական տարրեր ներմուծել եկեղեցական ծեսերի մեջ։ Ստեղծվեցին կրոնական թեմաներով քրիստոնեական ծիսական ներկայացումներ:
Վաղ միջնադարյան կենցաղի անբաժանելի մասն էր նաև երաժշտությունը: Պատմիչների մոտ մի շարք վկայություններ կան ժողովրդական և աշխարհիկ երաժշտության մասին։ Տարածված էին գուսանական երգերը։ Դրանց կողքին V դ. սկզբնավորվեց և զարգացավ նաև հոգևոր երգը՝ օրհներգը, որը հետագայում կոչվեց շարական: Առաջին շարականագիրներից են Մեսրոպ Մաշտոցը, Սահակ Պարթևը, Մովսես Խորենացին և այլք: Ուշագրավ է, որ VIII դ. գործել է նաև կին շարականագիր Սահակդուխտ Սյունեցին: Նա շատ հմուտ է եղել երաժշտական արվեստում և ստեղծել է բազմաթիվ մեղեդիներ:
Հարցեր և առաջադրանքներ
1. Ի՞նչ առաջադեմ գաղափարներ է զարգացրել Անանիա Շիրակացին տիեզերագիտության և մաթեմատիկայի իր ուսումնասիրություններում:
Վաղ միջնադարյան Հայաստանում զարգացած ճյուղերն էին տիեզերագիտությունը և տոմարը, բժշկագիտությունը, աշխարհագրությունը և քարտեզագրությունը:
Առաջին հայ հեղինակը, որ օգտագործել է բնագիտության տվյալներն իր աշխատությունում, Եզնիկ Կողբացին է: Սակայն բնական և ճշգրիտ գիտությունների հիմնադիրը VII դ. աշխարհահռչակ գիտնական Անանիա Շիրակացին է:
2. Վերլուծի՛ր: Ե՞րբ է սահմանվել Հայոց մեծ թվականը: Ինչո՞վ էր դա կարևոր:
554 թ. Դվինի երկրորդ ժողովում սահմանվեց Հայոց մեծ թվականը, որի սկիզբը համարվում է 552 թ. հուլիսի 11-ը:
3. Պարզաբանի´ր: Ինչո՞ւ միայն քրիստոնեության ընդունմամբ հնարավոր չէր պահպանել մշակութային առանձնահատկությունները և միասնականությունը:
4. Ճանաչի՛ր ազդեցությունը։ Ի՞նչ փոփոխություններ կրեց քանդակագործությունը: Ինչպիսի՞ բովանդակությամբ քանդակներն էին տիրապետող, ինչո՞ւ:
5. Ինչո՞ւ էր եկեղեցին անհանգստացած ժողովրդի թատերասիրությամբ:
Անգամ ստեղծվել են թատերական շինություններ՝ կանանց համար առանձնացված տեղերով։ ժողովրդի նման թատերասիրությունը հարուցել է հոգևորականների անհանգստությունը:
6. Ի՞նչ բնույթի կառույցներ են մեզ ավելի շատ հասել վաղ միջնադարից: Ինչո՞վ է դա բացատրվում։
Վաղ միջնադարում հայ գրականությանը զուգահեռ բուռն վերելք ապրեցին նաև բնական գիտությունները, արվեստն ու ճարտարապետությունը։ Ընդ որում` զարգացումը չընթացավ անտիկ գիտության, արվեստի ու ճարտարապետության հետ խզման ճանապարհով։ Ճիշտ հակառակը՝ ընթացավ ավանդվածի հիման վրա, առանձին գծերի վերարժևորմամբ և համադրությամբ:
7. Պատկերացրու, որ դու կինոռեժիսոր ես և պետք է վավերագրական ֆիլմ նկարահանես գմբեթավոր եկեղեցիների մասին: Գրի՛ր ֆիլմի համառոտ սցենար՝ օգտվելով տեքստից և համացանցից:
Ինչի՞ն հատկապես ուշադրություն կդարձնես։ Ինչո՞ւ:
Ես կմտածեի, ամենաշատը ժանրի մասին։ Մտածելուց հետո ես կպատրաստեի շատ հետաքրքիր ֆիլմ